Przewodniczący Oddziału Lubelskiego

Stanisław Ziemecki (11.IV.1881 - 19.I.1956)

Przewodniczący w latach 1947-1956

Urodził się w Warszawie, gdzie ukończył gimnazjum klasyczne i rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Na drugim roku studiów przeniósł się na Wydział Przyrodniczy, który ukończył jako kandydat nauk przyrodniczych. Dwuletni pobyt w Getyndze w laboratorium profesora W. Voigta zaowocował pierwszą pracą naukową w 1905 r. na temat magnetycznego skręcenia płaszczyzny polaryzacji w ultrafiolecie. W latach 1908-1920 będąc nauczycielem w gimnazjum im. Mikołaja Reja prowadził badania nad promieniotwórczością atmosfery i wpływem dysocjacji na zjawiska optyczne. W latach 1909-1939 był kierownikiem Zakładu Fizyki w Wyższej Szkole Budowy Maszyn im. Wawelberga i Rotwanda, gdzie powstała większość jego prac naukowych. Przed wybuchem drugiej wojny światowej zajmował się głównie zjawiskiem Ramana oraz promieniowaniem kosmicznym. W 1945 r. objął Katedrę Fizyki Doświadczalnej nowopowstałego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Prowadził badania nad termodyfuzją oraz selektywnym zjawiskiem fotoelektrycznym przy zastosowaniu światła kołowo i eliptycznie spolaryzowanego. Był również kierownikiem Zakładu Fizyki Akademii Medycznej i rektorem Wyższej Szkoły Inżynierii w Lublinie. Zasłynął jako autor wielu podręczników fizyki dla szkoły podstawowej a także dzieł przeznaczonych dla studentów i szerszej publiczności, których piękny język i jasność przedstawiania problemów świadczą o jego wyjątkowej osobowości. Osobowości łączącej surowe poczucie obowiązku i skrupulatność w sprawach nauki ze szlachetnym człowieczeństwem.

Postępy Fizyki, t.VII, z. 3, 1956, str. 123.

Armin Teske (7.X.1910 - 27.V.1967)

Przewodniczący w latach 1956-1958, 1960-1964

Urodził się w Łodzi, gdzie w 1928 r. ukończył gimnazjum. Studia medyczne rozpoczął w Rostocku i kontynuował je w Berlinie. Jednak w niedługim czasie zmienił kierunek studiów na matematykę, fizykę i filozofię przenosząc się na Uniwersytet w Lipsku. Sytuacja gospodarczo-polityczna zmusiła go w 1933 r. do powrotu do kraju, gdzie kontynuował studia fizyczne na Uniwersytecie Warszawskim uzyskując w 1939 r. stopień magistra filozofii w zakresie fizyki. Po wojnie rozpoczął w 1947 r. pracę w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej UMCS pod kierownictwem profesora Stanisława Ziemeckiego. Ruchy Browna ciał promieniotwórczych stanowiły temat jego rozprawy doktorskiej, którą obronił w 1950 r. Czterokrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UMCS a od 1958 r. kierował Katedrą Fizyki Ogólnej. Jako wybitny dydaktyk i znawca historii fizyki cieszył się wielkim uznaniem młodzieży. Napisał wiele prac poświęconych znanym uczonym, m.in. Pascalowi, Galileuszowi, Marianowi Smoluchowskiemu, Władysławowi Natansonowi. Był kierownikiem działu Historii Nauk Ścisłych Zakładu Historii Nauki i Techniki PAN, członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i członkiem Rady Naukowej PAN. Pozostał w pamięci jako wielki humanista.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska,
Lublin-Polonia, vol. XXIII, sec. AA, 1968, str. I.

Włodzimierz S. Urbański (30.I.1895 - 1.XI.1980)

Przewodniczący w latach 1958-1959

Urodził się w Erewaniu. Studia w zakresie fizyki ukończył w Uniwersytecie im. Łomonosowa w Moskwie. Następnie krótko pracował w Moskiewskim Instytucie Pedagogicznym. W 1920 r. rozpoczął pracę w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie gdzie zajmował się fizycznymi właściwościami zawiesin.
Po uzyskaniu stopnia doktora na Uniwersytecie Jagiellońskim pracował w przemyśle w Pionkach. W 1945 r. rozpoczął pracę jako adiunkt w Katedrze Fizyki Teoretycznej UMCS, którą następnie kierował przez 20 lat do 1966 r. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły fizyki matematycznej, termodynamiki i mechaniki. Był wspaniałym dydaktykiem i popularyzatorem fizyki, matematyki i astronomii. Aktywnie działał w Towarzystwie Wiedzy Powszechnej, Polskim Towarzystwie Fizycznym, Polskim Towarzystwie Matematycznym, Polskim Towarzystwie Miłośników Astronomii i Lubelskim Towarzystwie Naukowym. Jego głęboka i wszechstronna wiedza, obowiązkowość i sumienność widoczne we wszystkich poczynaniach czyniły go wzorem nauczyciela.

Postępy Fizyki, t.33, z. 5-6, 1982, str. 385.

Włodzimierz Żuk (29.IX.1916 – 13.I.1981)

Przewodniczący w latach 1959-1960, 1966-1968

Urodził się w Klimowiczach (obecnie teren Białorusi). W 1935 r. ukończył gimnazjum im. hetmana Jana Zamoyskiego w Lublinie a w 1936 r. rozpoczął studia fizyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę magisterską przerwała II Wojna Światowa. Po okupacji pracował jako nauczyciel fizyki w Liceum Chemicznym w Lublinie, a w 1944 r. został zatrudniony w Zakładzie Fizyki nowopowstałego Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. Na podstawie pracy pt. “Fluorescencja kryształów KCl aktywowanych talem” uzyskał w Uniwersytecie Warszawskim stopień magistra filozofii w zakresie fizyki w 1946 r. W tym samym roku rozpoczął konstrukcję pierwszego w Polsce spektrometru mas, a już w 1949 r. uzyskał stopień doktora nauk matematyczno-przyrodniczych na podstawie pracy dotyczącej zjawisk jonizacyjnych w spektrometrze masowym. W latach 1956-1961 pracował w Zakładzie Cząstek Elementarnych PAN w Warszawie oraz w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku. Zagraniczne staże w ośrodkach fizyki jądrowej w Sztokholmie, Uppsali i Kopenhadze pogłębiły jego wiedzę w tej dziedzinie i skłoniły do intensywnych prac nad budową aparatury spektroskopii jądrowej, spektrometrów beta i gamma oraz aparatury do pomiaru korelacji kątowych gamma -gamma i e--gamma . W 1963 r. pod jego kierunkiem został zbudowany pierwszy w Polsce elektromagnetyczny separator izotopów. W następnych latach kierował pracami grupy lubelskich naukowców w Zjednoczonym Instytucie Badań Jądrowych w Dubnej inicjując szereg badań dotyczących wyznaczania wartości spinów stanów wzbudzonych i multipolowości przejść gamma w jądrach pierwiastków ziem rzadkich. Dzięki jego staraniom w latach 70-tych sprowadzono do Lublina unikalny w skali kraju implantator o energii jonów 330 keV. Dorobek naukowy profesora Włodzimierza Żuka obejmuje ponad 200 pozycji. Wielką jego zasługą było stworzenie odpowiednich warunków pracy i wykształcenie wysoko-specjalizowanej kadry pracowników naukowych nie tylko w dziedzinie badań izotopowych. Prowadził także aktywną działalność dydaktyczną i organizatorską. Wykształcił ponad 300 magistrów fizyki i był promotorem 19 rozpraw doktorskich. W latach 1957-1970 kierował Katedrą Fizyki Doświadczalnej UMCS, a od 1970 r. Zakładem Fizyki Jądrowej. Będąc prorektorem UMCS do spraw nauki w latach 1962-1968 doprowadził do budowy dwóch dobrze wyposażonych budynków dla potrzeb lubelskiej fizyki. Przez wiele lat aktywnie działał jako członek m. in. Komitetu Fizyki PAN, Komisji Fizyki Jądrowej Państwowej Rady ds. Wykorzystania Energii Jądrowej, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Europejskiego Towarzystwa Fizycznego. Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Szwedzkiej Akademii Nauk był wybitnym przedstawicielem nauki nie tylko lubelskiej ale także polskiej.

Postępy Fizyki, t. 33, z. 4, 1982, str. 273.

Danuta Stachórska (24.XI.1912-23.XII.1987)

Przewodnicząca w latach 1964-1966

Urodziła się we Lwowie. W Krakowie ukończyła Państwowe Gimnazjum Żeńskie a następnie studia matematyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1935 r. Pracując w zawodzie nauczycielskim  w Chorzowie, a później w Siemianowicach na Śląsku studiowała fizykę na UJ, uzyskując w 1938 r. tytuł magistra fizyki. W 1945 r. rozpoczęła pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Fizyki na Wydziale Przyrodniczym UMCS. Prace naukowe nad zagadnieniem kondensacji pary nasyconej oraz kondensacji na jonach zaowocowały uzyskaniem doktoratu w 1954 r., a następnie habilitacji w 1962 r. Od 1970 r. kierowała Zakładem Fizyki Ogólnej, a od 1973 r. Zespołem Dydaktyki Fizyki. Poza pracą naukową  i organizacyjną z ogromnym oddaniem poświęcała się pracy popularyzatorskiej, a także pracy z młodzieżą studencką w ramach Koła Naukowego Fizyków. Przez 15 lat przewodniczyła pracom Komitetu Okręgowego Olimpiady Fizycznej. Dzięki Jej zaangażowaniu rozwijało się Muzeum Fizyki gromadzące zautomatyzowane zestawy do demonstracji zjawisk fizycznych. Była promotorem 7 doktoratów i około 100 prac magisterskich z dziedziny dydaktyki fizyki. Za wkład w rozwój nauki, realizację zadań dydaktycznych i wychowawczych otrzymała liczne odznaczenia, m.in. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz odznaczenie Zasłużony Nauczyciel PRL. Wielu pokoleniom studentów a także współpracownikom wpoiła trwałe wartości. Najwyższą z nich – pracę – umiłowała w sposób szczególny.

Fizyka w Szkole, z. 3 (200), 1989, str. 191.

Mieczysław Subotowicz (9.IX.1924 – 18.XI.2001)

Przewodniczący w latach 1968-1970

Urodził się w Wilnie. Tam uczęszczał do gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta. Studia rozpoczął  w roku akademickim 1944/45 na wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu M.Curie-Skłodowskiej w sekcji matematyczno-fizyczno-chemicznej. Po II roku studiów uzyskał asystenturę u prof. Ziemeckiego i pod jego kierunkiem przygotował pracę magisterską z fizyki ciała stałego, którą obronił w roku 1949. Promotorem jego rozprawy doktorskiej z fizyki ciała stałego był także prof. Stanisław Ziemecki. Stopień doktora nauk fizycznych uzyskał w roku 1958. Habilitację dotyczącą zagadnień z fizyki jądrowej obronił w roku 1966. Kolejne etapy kariery akademickiej to tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego 1971 r. oraz profesora zwyczajnego w roku 1979. Profesor Subotowicz zorganizował w roku 1970 Zakład Fizyki Doświadczalnej, którym kierował niemal do momentu przejścia na emeryturę. Dzięki niezwykłej pracowitości i zdyscyplinowaniu mógł podjąć dodatkową pracę na stanowisku adiunkta w Pracownii Astronautyki Polskiej Akademii Nauk w latach 1956-1960 oraz w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk w latach 1960-1963. Zainteresowania naukowe profesora Subotowicza koncentrowały się wokół fizyki rozpadu beta i spektroskopii jądrowej, fizyki ciała stałego i astronautyki. Fascynowały go także filozoficzne aspekty fizyki, poszukiwanie życia rozumnego we Wszechświecie, losy cywilizacji i kultur w epoce rewolucji naukowo-technicznej. Doskonale sprawdzał się w pracy organizacyjnej. W latach 1966-1972 był Prodziekanem a następnie w 1972-1975 Dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. Dodatkowe obowiązki doskonale godził z pracą naukową. Był autorem kilkuset publikacji naukowych, w tym 6 książek. Profesor Subotowicz wychował 16 doktorów, 5 doktorów habilitowanych i 3 profesorów tytularnych. Był znanym i cenionym popularyzatorem nauki będąc członkiem Komietów Redakcyjnych: Astronautyki, Postępów Astronautyki i Delty. Był członkiem Oddziału Lubelskiego Polskiego Towarzystwa Fizycznego, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, wystąpił z inicjatywą utworzenia Polskiego Towarzystwa Astronomicznego, współzałożył Polskie Towarzystwo Biofizyczne. W 1989 r. został wybrany członkiem zwyczajnym Międzynarodowej Akademii Astronautyki. Był również członkiem Międzynarodowej Unii Astronomicznej oraz Niemieckiego Towarzystwa Lilienthala. Za swoją działalność naukową, dydaktyczną, pracę organizatorską oraz popularyzację nauki został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Maksymilian Piłat (2.V.1929-27.V.1993)

Przewodniczący w latach 1970-1974, 1978-1982

Urodził się we wsi Szopin koło Zamościa. Trzyletnie studia fizyczne rozpoczął w 1949 r. na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMCS, a następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując tytuł magistra w 1954 r. Po powrocie do Lublina rozpoczął pracę w Katedrze Fizyki Teoretycznej Wydziału Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego UMCS. Pracę doktorską dotyczącą efektywnej lepkości zawiesin cząstek kulistych w rozmaitych warunkach przepływu obronił w 1964 r. Pracując na stanowisku adiunkta w Katedrze Fizyki Teoretycznej wykładał mechanikę i dynamikę ośrodków ciągłych, termodynamikę z mechaniką statystyczną, elektrodynamikę z teorią względności, elektrodynamikę kwantową oraz metody matematyczne fizyki. Jako docent, od roku 1969, zorganizował zespół do badań teoretycznych w dziedzinie fizyki ciała stałego. W 1982 r. objął stanowisko Kierownika Zakładu Fizyki Ogólnej i Dydaktyki Fizyki. Pracę naukową i dydaktyczną wspaniale godził z obowiązkami zastępcy dyrektora Instytutu Fizyki UMCS w latach 1971-1976, prodziekana i dziekana Wydziału Mat.-Fiz.-Chem. w latach 1981-1984,1984-1987 oraz 1990-1993. Ponadto w latach 1974-1981 uczestniczył w działalności naukowo-badawczej i dydaktycznej Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. Zorganizował także i przez 10 lat prowadził Podyplomowe Studium Fizyki dla nauczycieli przy Instytucie Fizyki UMCS. Posiadał niezwykłą umiejętność jasnego, poglądowego przedstawiania zagadnień fizycznych. Wykorzystywał ją zarówno wykładając, jak i pisząc szereg podręczników szkolnych i studenckich skryptów. W pamięci współpracowników, przyjaciół i uczniów pozostał jako bardzo wyrozumiały i życzliwy człowiek.

Fizyka w Szkole, z. 5 (227), 1994, str. 307.

Bogdan Adamczyk (4.VIII.1930-7.X.2011)

Przewodniczący w latach 1974-1976

Urodził się 4 sierpnia 1930 r. w Lublinie. Magisterium z fizyki uzyskał w 1955 r. na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. Pracę doktorską pod kierunkiem prof. Włodzimierza Żuka obronił w 1963 r. Następnie w 1971 r. habilitował się, zaś tytuł profesora otrzymał w 1980 r. Należy do głównych współtwórców Instytutu Fizyki UMCS. W latach 1970-1987 był przez 3 kadencje zastępcą dyrektora a następnie przez kolejne 3 kadencje dyrektorem Instytutu. W 1976 r. zorganizował Zakład Fizyki Stosowanej i uruchomił specjalność kształcenia „fizyka stosowana”. W działalności naukowej zasłużył się w dziedzinie spektrometrii masowej, fizyki zjawisk jonizacyjnych oraz logopedii. Ze szczególnie wielką pasją zajmował się problemami terapii jąkania (metoda „echo”, korektor mowy, echo-telefoniczny system korekcji mowy). Ten nurt twórczości, istotny ze względów społecznych, cieszył się dużym zainteresowaniem w kraju i za granicą (przyznanie tytułu Polaka Roku 1964, liczne wdrożenia metody echo w poradniach logopedycznych). Dorobek publikacyjny profesora Bogdana Adamczyka liczy blisko trzysta pozycji. Na szczególne uznanie zasługują jego osiągnięcia w kształceniu młodej kadry naukowej. Kierował 180 pracami magisterskimi i 10 doktoratami, patronował 4 habilitacjom. Osobiście uczestniczył we wszystkich Pokazach z Fizyki do chwili przejścia na emeryturę w 2000 r. Mimo licznych obowiązków zawodowych poświęcał się pracy społecznej, przez wiele lat przewodniczył Polskiemu Towarzystwu Logopedycznemu oraz wydawał rocznik „Logopedia”.

Stanisław Szpikowski (4.XI.1926-5.VIII.2014)

Przewodniczący w latach 1976-1978

Urodził się 4 listopada 1926 r. w Lublinie. Okupacja niemiecka na pięć lat przerwała naukę w szkole średniej, którą ukończył w 1947 r. Magisterium z matematyki uzyskał w 1951 r. na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. Jeszcze jako student, w 1948 r., rozpoczął pracę w charakterze zastępcy asystenta w Katedrze Fizyki UMCS kierowanej przez profesora Stanisława Ziemeckiego. Kierownictwo Katedry przejął w 1966 r. z jednym doktorem, a pozostawił, przechodząc na emeryturę w 1998 r. – z sześcioma profesorami tytularnymi, czterema doktorami habilitowanymi oraz dziesięcioma doktorami. Wszyscy byli uczniami profesora Stanisława Szpikowskiego, a połowa z nich rozpoczęła prace naukowe pod jego bezpośrednim kierunkiem. Od 1983 r. kierował Katedrą Fizyki Teoretycznej jako profesor zwyczajny. Był pierwszym dyrektorem Instytutu Fizyki UMCS (1970-1978) oraz dziekanem Wydziału Mat.-Fiz.-Chem. UMCS (1980-1981). Wykładał także okresowo w Akademii Rolniczej w Lublinie, Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Akademii Medycznej w Lublinie i Politechnice Lubelskiej. W 1981 r. był przewodniczącym XXVII Zjazdu Fizyków w Lublinie. Przebywał na dłuższych stażach naukowych i był zapraszany jako “visiting professor” do wielu ośrodków naukowych i uniwersyteckich w Anglii (Manchester, Brighton, Daresbury), Niemczech (Heidelberg, Monachium, Darmstadt), USA (Ann Arbor) i Italii (Trento). Jest autorem (i współautorem) przeszło 160 publikacji oraz podręcznika (Elementy Mechaniki Kwantowej). W pracy naukowej zajmował się głównie własnościami symetrii jąder atomowych i oddziaływań nukleonowych. Od roku 2000 jest profesorem w Instytucie Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy w Warszawie. Odznaczony Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Barbara Gładyszewska

Przewodnicząca w latach 1982-1984

Urodziła się 28 września 1935 r. w Lublinie. Po ukończeniu Liceum im. Unii Lubelskiej rozpoczęła studia fizyki w UMCS. Jej praca magisterska dotyczyła spektrometrii masowej. Po ukończeniu studiów była nauczycielem w liceum ogólnokształcącym; prowadziła jednocześnie wykłady w ówczesnej WSI w Lublinie. W roku 1970, na propozycję docent Danuty Stachórskiej przeszła do pracy w Instytucie Fizyki UMCS. Doktorat obroniła w roku 1974. Od początku swego zatrudnienia prowadziła wykłady z fizyki oraz zajęcia laboratoryjne i konwersatoria z dydaktyki fizyki. Jest autorką licznych prac z dziedziny dydaktyki fizyki oraz współautorką podręczników fizyki: trzech do kl. 8, do kl. IV liceum, II kl. gimnazjum oraz podręcznika dla nauczycieli. Jest autorką i współautorką kilku skryptów. W czasie pracy w UMCS, przez kilka kadencji kierowała Podyplomowym Studium Fizyki, organizowała kursy i seminaria dla nauczycieli fizyki z Lublina i regionu oraz liczne pokazy z fizyki dla uczniów szkół średnich i podstawowych. Za swą działalność otrzymała Krzyż Kawalerski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, trzykrotnie nagrody Ministra Edukacji Narodowej oraz nagrody Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Fizycznego, a ze strony studentów – czterokrotnie dyplomy Homo Didacticus.

Mieczysław Budzyński

Przewodniczący w latach 1984-1986

Stanisław Hałas (9.VII.1945-3.V.2017)

Przewodniczący w latach 1986-2003

Stanisław Hałas urodził się 9 lipca 1945 roku w Stryjowie. Ukończył studia - fizykę w 1968 r na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. Stopień doktora uzyskał w 1973 r., a stopień doktora habilitowanego w 1982 r. Dziesięć lat później w 1992 roku uzyskał tytuł profesora. Promotorem jego pracy magisterskiej i doktorskiej był prof. Włodzimierz Żuk. Zainteresowania naukowe prof. S. Hałasa oscylowały wokół spektrometrii mas i jej praktycznych zastosowań. Z Uniwersytetem Marii Curie-Skłodowskiej był związany zawodowo od 1968 r. i przez kolejne prawie 50 lat w Lublinie prowadził swoją działalność naukową. Można śmiało powiedzieć, że był jednym ze światowych pionierów masowo-spektrometrycznych badań składu izotopów stabilnych w różnego typu próbkach. Jego dokonania naukowe zaowocowały ponad 250 pracami naukowymi w zakresie spektrometrii mas, geochemii, izotopów i geochronologii (w tym 2 w najbardziej prestiżowym czasopiśmie naukowym – Nature) i 25 patentami. Wytworzone przez niego wzorce izotopowe (np. SO-5, SO-6, S-1 …) są stosowane w laboratoriach na całym świecie i komercyjnie dystrybuowane prze Międzynarodową Agencję Energii Atomowej w Wiedniu. Współpracował z wieloma krajowymi oraz zagranicznymi ośrodkami badawczymi, których ze względu na liczbę nie sposób tu wymienić. Jest również współzałożycielem European Society for Isotope Research – towarzystwa naukowego zrzeszającego członków z ok. 30 krajów. Był także Prezesem Polskiego Towarzystwa Próżniowego, Prezesem Oddziału Lubelskiego Polskiego Towarzystwa Miłośników Astronomii, Członkiem Zarządu Głównego PTF, Członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. Pełnił funkcję Redaktora Sekcji Fizycznej Annales UMCS. Miał ogromny wkład w rozwój Pracowni a później Zakładu Spektrometrii Mas w Instytucie Fizyki UMCS. Profesor Stanisław Hałas za swoje dokonania został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Złotym Krzyżem Zasługi. 

Jerzy Żuk

Przewodniczący w latach 2003-2021

Marcin Turek

Przewodniczący w latach 2022-2023